Vandaag had ik een jongvolwassene in de praktijk. We zullen hem voor het gemak Jeroen noemen, al is dat uiteraard niet zijn echte naam. Hij is nu 18 jaar en al vanaf de basisschool met ADHD gediagnosticeerd. Een tijdje heeft hij medicatie geslikt, maar hij merkte dat hem dat geen goed deed. Zijn eetlust verminderde sterk, waardoor hij vermagerde en hij zat er emotioneel en mentaal niet lekker mee in zijn vel. Lastig. Gelukkig gingen zijn ouders op zoek naar andere manieren om om te gaan met zijn drukkere gedrag en zo kwamen ze destijds in mijn praktijk terecht. Nu is hij weer terug. Na een pittige persoonlijke situatie vorig jaar had hij behoefte aan wat ondersteuning. Hij wilde zijn hoofd weer leeg leren maken. En voelde de behoefte om te dealen met wat er op zijn pad was gekomen en het niet weg te stoppen en er ‘overheen te leven’.
Wat me telkens weer opvalt als hij mijn praktijk bezoekt, is zijn grote intuïtieve talent en zijn sociale bewogenheid. Als geen ander kan hij contact onderhouden met mensen in zijn omgeving, mensen verbinden en mensen raken met zijn betrokkenheid, zijn compassie. Hij deelde vandaag met me hoe hij zich meer en meer bewust wordt dat mensen met regelmaat heel positief vertellen over hun leven, maar hoe hij dan voelt dat ze onder dat positieve jasje eigenlijk veel minder goed in hun vel zitten. Als hij er later naar vraagt, dan wordt dat vermoeden steevast bevestigd. Zijn vertrouwen in zijn eigen waarnemeningsvermogen groeit.
Van daaruit kregen we vandaag een mooi gesprek over hoe dat wellicht werkt in het onderwijs. Als er een bevlogen, enthousiaste en gepassioneerde docent voor de klas staat, dan krijg je niet alleen de kennis mee die een docent overbrengt, maar ook de hartsverbinding, de positieve energie en de liefde voor het vak mee. Wanneer een docent pragmatisch kennis overbrengt, dan zou de de hartsverbinding kunnen ontbreken en wordt het een mentale kennisoverdracht. Voor ieder van ons is het vermogen om mentale energie te ontvangen verschillend. Als je nog niet zo stevig verbonden bent met je eigen stroom, dan neig je er vaak toe om mee te stromen met anderen. Ben je een gevoelsmens of meer energie- en intuïtiegericht, dan kan de mentale energie van zo’n docent je ongemerkt uitputten. Van nature ben je waarschijnlijk meer verbonden met je hart en je gevoel en jouw balans vraagt dan om naast de mentale energie ook de hartsenergie of buikenergie voor een gezond evenwicht. Het ontbreken van hartsenergie of een veilige hechting bij een docent kan je er onbewust toe leiden om je niet met deze docent te willen verbinden. Ongemerkt zoek je afleiding, verbind je je met je omgeving, zodat je snel weer verbonden kunt zijn met je eigen kern. Het wordt door de maatschappij gezien als ADHD of ADD, maar is het dat ook werkelijk? Of is het mechanisme om met je eigen flow verbonden te blijven heel natuurlijk en goed werkend?
Hoe meer je leert om verbonden te blijven met je eigen flow, hoe minder je last hoeft te hebben van het ontbreken van flow of verbinding bij een ander. Je bent je dan bewust van het tekort bij de ander en hoeft daar niet mee mee te stromen. Daarmee kun je consistenter in je eigen energie blijven en hoef je ook minder leeg te lopen of overprikkeld te raken. De continue uitputting stopt en je ontdekt dat je je eigen stroom kunt creëren. Je eigen omgeving, je eigen netwerk met contacten die je voeden in plaats van uit te putten.
- Zou het ook voor meer kinderen waar kunnen zijn dat zij zich onbewust af laten leiden omdat ze eenvoudigweg behoefte hebben aan een andere balans tussen mentale, emotionele en energetische input, waarvan zij intuïtief weten dat die voedender voor hen is?
- Zou het ook voor meer kinderen waar kunnen zijn dat onze Wijze ik (ons hoger zelf) ingrijpt en voor ons zorgt, omdat we daar nog zo natuurlijk en spontaan mee verbonden zijn, dat we er niet eens over nadenken, maar het ‘gewoon’ volgen?
- Hoe zouden we, volwassenen en professionals, kunnen leren om daar bij onze kinderen nog beter naar te kunnen luisteren?